- 4 stycznia 2016
- Skomentuj
C jak CMYK
Obraz, który ma być wydrukowany, zostaje rozebrany na kawałki (rozseparowany) przy pomocy odpowiedniego oprogramowania na cztery składowe tzw. separacje, odpowiadające wyżej wymienionym czterem kolorom podstawowym. Każda z separacji jest teraz czarno-biała. W tradycyjnych technikach druku (nie cyfrowych) każda z separacji zostaje przeniesiona na metalową płytę, która po zamontowaniu w maszynie drukującej posłuży do naniesienia na papier farby w odpowiednim kolorze. Płyty są dość kosztowne, jednorazowe i muszą być perfekcyjnie spasowane. Podczas druku obrazy separacji zostają ponownie nałożone na siebie jako aple i/lub rastry drukowane z kolorów podstawowych dając wypadkowo obraz pełnobarwny. [rys.] Taki sposób tworzenia reprodukcji pełnobarwnych występuje m.in. w druku offsetowym, cyfrowym, fleksografii i wielu innych. W technikach cyfrowych obraz każdej z separacji przenoszony jest na podłoże z użyciem tonera lub atramentu bez użycia płyt, co obniża koszt druku a jednocześnie ułatwia pasowanie.
W świecie DTP CMYK to również podstawowa przestrzeń barw (paleta kolorów), której opuszczenie jest bardzo trudne i finansowo brzemienne w skutki, bowiem użycie kolorów spoza przestrzeni CMYK w klasycznym druku wiąże się poniesieniem nakładów na dodatkowe płyty i dodatkowe farby.
Na większości maszyn offsetowych składowe drukowane są w kolejności od najciemniejszej (K) do najjaśniejszej (Y). Kolor żółty położony na kolor czarny powoduje, że czerń staje się mniej głęboka, niejako wyblakła. Chcąc w druku CMYK-owym uzyskać głęboki, ciemny kolor w partiach czarnych, np. w cieniach na zdjęciu, należy podczas obróbki zdjęcia ograniczyć zawartość żółtego wszędzie tam, gdzie czerń dochodzi do 100%.
Nie istnieje norma określająca odcień kolorów podstawowych CMYK. Każdy producent farby lub tonera oferuje nieco inny odcień kolorów podstawowych, stąd ten sam identycznie rozseparowany obraz będzie wyglądał inaczej wydrukowany w różnych drukarniach i na różnych urządzeniach. Ot, taki niuans.
