- 2 marca 2016
- Skomentuj
L jak lakier
Istnieją lakiery specjalne, np.:
- termochromowe zmieniające barwę w różnych zakresach temperatur,
- fotoluminescencyjne świecące w ciemnościach,
- zapachowe wydzielające zapach po przetarciu dłonią,
- wypukłe wyraźnie wystające ponad powierzchnię,
- strukturalne, które nie rozlewają się równomiernie na powierzchni, lecz tworzące gęsto usiane „wysepki”,
- perłowe, o specyficznym, stonowanym połysku i przebieleniu,
- zdrapkowe, wykorzystywane do druku zdrapek,
- blistrowe o włąściwościach klejących,
- brokatowe.
Niektóre lakiery, jak często stosowany lakier UV, mogą być kładzione „wybiórczo”. Lakierowaniu podlegają wtedy wyłącznie niektóre elementy projektu. Takie lakierowanie wymaga od grafika przygotowania specjalnej osobnej „maski” [rys. 1 poniżej]. Dobrze, jeśli maska stanowi integralną część pliku pdf zawierającego projekt w wersji do druku. Aby drukarnia mogła z takiej maski skorzystać, musi ona spełniać kilka wymogów. Wszystkie elementy maski muszą być w 100% kryjące i mieć ostrą krawędź – tonowanie i gradienty nie wchodzą w grę. Dobrze, jeśli maska jest obiektem wektorowym. Jeśli jest bitmapą, powinna mieć wysoką rozdzielczość – co najmniej 1200 dpi. Oczywiście wszystkie elementy maski muszą mieć ten sam kolor dodatkowy (nieseparowany), najlepiej sensownie nazwany, np. „maska UV”. Całość maski UV musi być nadrukowywana (overprint). Niektóre drukarnie wymagają, by elementy maski UV miały nadlewkę, inne nadlewek nie chcą. To należy ustalić przed przygotowaniem pliku do druku.
Jeśli zatrudniamy początkującego grafika i przy pierwszym podejściu uda mu się przygotować plik do druku z poprawnie zbudowaną maską UV, proponuję w tym samym dniu nadać totka.
